Oyun vakti geçmeden..

Çocuk olmak çok zor.
Hele ki boşanmış bir anne babanın çocuk çocuğu olmak dünyanın en zor şeyi.
Ben üç yaşındayken boşanmış annem babam. Bundan bahsetmiştim.. Onları bir arada hiç görmedim.
Boşandıktan sonra babam beni almış, çalışmak zorunda olduğu için bakacak kimse olmayınca abisine emanet etmiş, anneme değil. Kültürümüze ait bir durum mu dersiniz, boşanmış anne babanın çekişmesi, hırsı mı dersiniz, adını koyamadığım o aptal durumdan dolayı üç yaşında bir çocuk hem anneden hem babadan ayrı yaşamışım bir sene.. Nedendir bilinmez, o bir seneden sonra bir daha kırmızı et yemedim bir kaç sene öncesine kadar.

Sonra annem alıyor beni, hatırlıyorum o geceyi; kış günü hava yağmurlu ve soğuk, akşam.. Annem bir polis ve icra memuruyla gelip aldı beni.. Şaşkınlığımı hatırlıyorum..Ve korktuğumu..Annesine kavuşmuş  ufacık bir çocuk neden korkar ki?

Sonra annemle beraber dedemlerle yaşadık uzunca bir süre..O günden sonra on yaşına gelene kadar bir daha görmedim babamı ve ailesini ve seslerini duymadım..

Ben üç yaşındayken icra memurunun tuttuğu tutanakla alınıp verilen bir çocuktum evet! Şuan düşünüyorum da ne can yakıcı be..

Sonra on yaşında babam çıktı geldi, aldı beni... O gün de şaşırmıştım..Ve korkmuştum. yine!

Bugün neden şaşırdığımı ve korktuğumu, bu iki güne ait neden bu ki duyguyu bu kadar yoğun hissettiğimi bugün, otuz yaşıma geldiğimde anlıyorum..

Bu birbiriyle geçinemeyen ve nihayetinde boşanmaya karar vermiş iki yetişkinin paylaşamadığı bir o tarafa bir bu tarafa çekiştirdiği malıydım çünkü. Birbirlerine olan hırslarını benim üzerimden çıkarıyorlardı. onun yanındayken annem kötü, diğerinin yanında babam. Her ikisi de diğerinin kötülüğüne inandırmaya çalışıyordu beni ki, tarafına çeksin.. Birbirleriyle olan kavgalarını dinliyordum, o bana bunu yaptı!! bu bana bunu yaptı.. Biliyor musun bir gün bana şöyle şöyle yapmıştı... Tamam annecim/babacım bittiyse gidip evcilik oynamaya devam edebilir miyim? diye bakıyordum yüzlerine.. Bilmiyordum ki yetişkinlerin dünyasını, kurallarını ben!

Hele yaz aylarında tatille bir araya gelen akrabalar sürüsü de konuya dahil olunca daha da bir kafa karıştırıcı oluyordu yetişkinler. Bana anlatıyorsunuz ama anlattığınız adamı ben tanımıyorum ki? Baba mı diyorsunuz siz ona? Tamam söz veriyorum sevmiycem onu artık gidip bahçede oyunuma devam edebilir miyim?

Şaşırmıştım; gelmeyeceğine ve beni sevmediğine ve kötü olduğuna inandırıldığım yetişkin gelmişti, halbu ki umudum yoktu, kesmiştim..

Korkmuştum; Eyvah! anneme/babama söz verdim gitmiycem dedim! Sevmiyorum onu dedim. Beni şimdi alıp götürürse, onunla gidersem ardımda kalan yetişkin bana kızacak..Ama gitmekte isterim, özlemiş olabilirim..

***

Sonra ben yetişkin oldum ve evlendim..
Çocuğumuz oldu..Bir gün olmayacağını fark ettik boşandık iki yetişkin. Hangi boşanma sorunsuz olur ki. Sorun var ki boşanıyoruz.
Sonra düşündüm, elinden tuttuğum ufacık çocuğa baktım. Benim yıllar önce baktığım gibi bakıyordu. Olan bitenden habersiz. Hadi oynayalım?

Çocuğumun asla şaşırmış ve korkmuş hissetmemesi gerektiğini anlamıştım.
Ve öyle olmaması için elimden geleni yaptım, ve babasını da bu şekilde yönlendirerek birlikte elimizden geleni yaptık.
Sorun bizim sorunumuzdu, yaşadığımız mutsuzluk biz yetişkinlere aitti, ufacık çocuğa değil.
Onu hırpalamaya hakkımız yoktu. Zaten ona anne baba bir arada bir hayat sunmayı becerememiştik bir de kavgaya dahil edemezdik; şaşırırdı, korkardı.

Yapmadık..
Sonra ben de babası da tekrar evlendi..
Biz hala birbiriyle konuşan anne baba olarak kaldık Berk için.
Ne ben çocuğumu sakındım ondan ne o benden..Ne benden babası için en ufak olumsuz bir söz duymuştur, ne de babasından benim hakkımda..

**
Öyle şeylere tanık oluyorum ki.. Çok üzülüyorum.
Hala ufacık çocuğun üstünde tepinen yetişkinler var.. Ortak yaptıkları çocuğun üstünde, sözüm ona o çocuğun iyiliği için birbirini parçalayan yetişkinler..

Evin içini geçtim, bu kadar özel olanı sosyal medyaya taşıyıp daha da çirkinleşen yetişkinler..
Tanımadıkları insanlara çocuğunun annesini veya babasını şikayet eden, hedef gösteren onca insanın bilgisine kendi iradesi ile eski eşe hakaret eden, takipçilerine hakaret ettiren çirkin yetişkinler!! Yetişememiş çiğlikte yetişkinler..

İnanamıyorum ve öfke duyuyorum o çocuk adına bu tarz yetişkinlere!
Bu öğrenilecek bir durum değildir, aklı başında bir yetişkinin atomu parçalama kadar düşünce sarf etmeden akıl etmesi gereken bir davranıştır.. Ama siz yetişkinler, bir zamanlar seviştiğin, aşkından ölüp bittiğin kadına/ adama öyle öfkeli öyle nefret dolu öyle kinlisin ki gözünüz hemen ayak ucunuzda kafasını kaldırmış oyun oynamak isteyen yavrunuzun yüzündeki masumiyeti dahi göremiyor!!

Açın gözünüzü açın; Çocuğunuzun oyun vakti geçiyor..